Aytmatov kitapları her zaman bir can simididir. Kendinizi yormadan, strese sokmadan ama huzur içerisinde size çok yakın gelen bir kültürü tanımak için idealdir. Birçok kitabını okuduğum bu yazarın Sultanmurat isimli kitabıyla da tanışmış oldum.
Her kitabında olduğu gibi bu kitabında da hayvan sevgisi ve insanların içindeki yok olmamış iyi niyeti gözler önüne sermiş. 2. Dünya Savaşı esnasında Kırgızistan’ın bir köyünde geçen bir hikaye Sultanmurat. Sadece savaşa katılanların değil, ardında kalan kadınların, çocukların, hayvanların çektiği acıları anlatıyor. Savaşın yıkıcı gücünün yanı sıra, kişileri birbirine nasıl bağladığını, savaşmanın sadece cephede değil, geride kalanlarda da devam ettiğini gösteriyor. Ve her şeye rağmen aşkın, sevginin masumiyetini hiçbir şeyin kirletemediği, yaşama dair umut sağladığını da bu kitapta görüyoruz.
Kitap öyle bir sonla bitiyor ki, hem “ne oldu şimdi böyle?” derken hem de kendi istediğinize göre bir sonu kendiniz hayal edebiliyorsunuz. Normalde sonunun olmadığı kitapları sevmesem de, bu kitapta hikaye sizi öyle bir noktaya getiriyor ki, iyi ki sonunu yazmamış, diyorsunuz.
Kültürel açıdan bize benzeyen Kırgız köyleri, insanları, sevgileri ve verdikleri değerleri, yeri geldiğinde de kötülükleri ile aslında Aytmatov kitapları hiçbir şekilde bizlere yabancı değil. Hala favori kitabım kesinlikle “Gün Olur Asra Bedel” olan bu yazarın kitaplarını büyük bir keyifle okumaya devam ediyorum.
