Klasiklerden aramızın tek iyi olduğu yazar Balzac. Neden bilmem (gerçi çok klasik okumadım ama…) bu yazarın kitapları beni boğmuyor, ilginç bir şekilde sürüklüyor, götürüyor. Normalde okuduğum ya da okumaya çalıştığım klasiklerde ömrümden ömür gidiyor. Bir kadının yataktan kalkışı beş sayfada anlatılıyor, ben o sırada “kalk artık şu yataktan” diyerek cinnet geçiriyorum. Ama Balzac’ın kitaplarında öyle değil. Hala favori kitabı Vadideki Zambak.
Otuzunda Kadın kitabı genç kızlıktan tanıştığımız Julie’nin hayatını anlatıyor. Bu hayatın içinde yanlış evlilikler, annelik, ilişkiler, dönemin Fransası, çocukluk döneminde anne sevgisi ya da sevgisizliği gibi konulara değiniliyor. Gerçek anlamda kitabı okurken beni en çok şaşırtan ve etkileyen kısım; (Vadideki Zambak’taki gibi) bir erkek nasıl oluyor da bir kadının duygularını bu kadar iyi bir şekilde tercüme edebiliyor? Nasıl bu kadar iyi anlayabiliyor? Şahsen bir kadın olarak ben bile bazen duygularımı anlayamazken, bu adamın bu kadar ağdalı cümleler, bu kadar içsel anlatımlar ile anlatabilmesi her seferinde beni çok etkiliyor. Balzac Amcanın çocukluğuna bir inmek lazım diye düşünüyorum. Zira bu kitaplarındaki zavallı kadınlara çektirdiği yasak aşklar, evlilikleri v.s. düşününce pek iyi bir çocukluk geçirmediği kanısına vardım. (Evet bu ara psikolog seanslarım devam ediyor 😛 )
Neyse sözün özü; Balzac ile klasikler candır, gerisi heyecandır. Peki bu kitabı “kesinlikle okuyun” diyor muyum? Eeeeeh işte…
Herkese iyi okumalar…
