Bu ara psikoloji kitaplarına kafayı takmış durumdayım. Bu kitap da “Tavsiye verin banaaa!” çığlığımın bir sonucu olarak, bir arkadaşım tarafından tavsiye edildi.
Kitap Adler psikolojisi üzerine bir filozof ile genç bir adamın diyalogları üzerine kurulu. Sokrates döneminin diyaloglarından esinlenen bu yapı oldukça değişik. Adler psikolojisine dair soruları diyalog esnasında gerçekleştiren genç, biraz da bizlerin iç sesi haline geliyor ve kitapla bağ kurmayı güçlendiriyor. Ama ,ne kadar tatmin edici bu konuşmalar? derseniz eğer, orada bir durmam gerekiyor. Genç arkadaşımızın habire eko halindeki geri bildirimleri biraz sinirimi bozdu açıkçası; “Sinirini mi bozdu açıkçası?” Şekil 1-A da verdiğim örnek sıklıkla kitap içerisinde geçmekte ve ben koca kitapta ilk buna takıldım.
İkinci olarak ise; Freud’un öğretilerini tamamen göz ardı eden, travma yoktur, geçmiş yoktur, sadece çözüm vardır diyen bir bakış açısını benimsemek istesem de bir türlü ikna olamadım. Belki de alışılageldik öğretilerden kaynaklı olarak yeni bir bakış açısına karşı duyduğum garipseme duygusu buna sebep olmuş olabilir. Ama Freudyen öğreti bu kadar psikolog, doktor vs. tarafından değerlendirilip kullanılıyorsa, klinik psikoloji bu kadar Bilişsel Davranış Terapisi üzerinden ilerliyorsa bir bildikleri vardır diye de düşünmeden edemiyorum.
Yine de her zaman farklı bakış açılarını duymak, onlara da hakim olmak gerektiğini savunduğum için farklı bir deneyim oldu benim için. Bu arada kitapta yazan her şey elinizin tersi ile iteceğiniz bir düzeyde değil. Sonuçta bir öğretinin tamamını benimsemek zorunda değilsiniz. İçinden sizin de işinize yarayacak, bir şeyler katacak bir şey eninde sonunda çıkacaktır.
Bu yüzden sevgili okur, hiçbir kitap kayıp değildir diyerek sevgilerimi yolluyorum sizlere.
Herkese iyi okumalar…
Dip Not; Japonya’da satış rekorları kırmış olması da kitap hakkında “Yoksa Adler mi haklı beeeeee?” duygusu oluşturmuyor değil…
