Çözemedim, çözemedim. Ben bu kitabı çözemedim. Sevdim mi yoksa nefret mi ettim bilemedim. Kitap farklı hikayelerden oluşuyor. Bir an yahu bu ne biçim hikaye derken, bir an bir bakmışsın ne olacak bunun sonu diyorsun. Bu ne biçim hikaye dediğinden sonra da bir kısa dumur anı yaşıyorsun.
Kitabı bitirince hafif depresif, bir o kadar intihara meyilsiz, bir o kadar mutlu ama ha ağladı ha ağlayacak oluyorsun. Çok teşekkürler Meryem Hanım’cım sağlam olmayan psikoloji altüst oldu. İçinde ne kadar acı, ızdırap, soru işareti varsa ahanda şuracığa döküvermişsin, bize de toplamak kalmış. Topladık da iyi mi yaptık? Tabii ki iyi yaptık, zaten ağır gelirdi bu dertler size. Roman yazmak bir şekilde bana göre iç dünyanın farklı karakterler ile dışa vurumu oluyor. İsimler değişiyor, olayların oluş şekli belki biraz değişiyor ama hayaller, umutlar, umutsuzluklar işte orada, sayfaların arasında kalıyor. Yeri geliyor rüyaların, yeri geliyor asla olmaz dediğin düşlerin, yeri geliyor kimseye anlatamadığın sırları farklı karakterlere yüklüyorsun işte. Çocukluğun da oluyor içinde, eski köyünde yaşadığın olaylar da… Ama işte çaktırmadan hayatı döküyorsun aslında sayfalara… Bu kitapta da dökülmüşlükler var işte acısı ile, serzenişi ile…
Şimdi ben gidiyorum dumur halimin tadını çıkartmaya. Farklı bir kitap arıyorsan ey okur, işte bu kitap odur, der mükemmel bir şiirimsi yazı ile buralardan giderim…
